در زندگی من خیلی ها حضور داشتند
خیلی ها را دوست داشتم
خیلی ها مرا دوست داشتند
اما من
من تنها یک بار عاشق شدم
فقط یک بار
عشقی که هفته ها طول کشید
17 سالم بود
حاضر نبودم با هیچ چیزی عوضش کنم
پدرش یک بار مرا کتک زد
دید باز هم کم نمی آورم به من وعده پول داد
پولدار بودند ..
اما من به خاطر پول عاشقش نبودم
من صبح ها به بهانه روزنامه روز در خانه شان روزنامه میبردم
و عصر ها هم تنها .. در خیابان ها مشغول نواختن سازدهنی کنار ماشین ها بودم
که شاید صدای ناکوک سازم دل کسی را بگیرد و به من مزد بدهد ...
این کار برایم لذت بخش ترین کار بود .. یادم می آید اولین روزی که او را دیدم
وسط یک ترافیک بود .. صندلی جلو نشسته بود
نزدیک شدم همانطور که آهنگ الهه ناز را مینواختم
صندلی عقب یک کاور گیتار دیدم .. پرسیدم گیتار میزنی ؟
پدرش داد زد برو اینجا وانستا .. دختره بهم لبخند زد و چه شانسی داشتم .. راه برایشان باز شد و رفتند
خیلی امیدوار بودم دوباره ببینمش .. روزها گذشت .. هفته ها گذشت .. من داشتم از دیدن دوباره اش ناامید میشدم
یه روز که میخواستم تاکسی بگیرم برم خونه یه ماشین جلوی من ترمز زد
همون ماشین
همون دختره
اما با یه پسر دیگه .. از سن کوچیکش مطمئن بودم باباش نیست
شیشه رو داد پایین گفت سوار شو و یک چشمک زد ... آخ لعنتی .. الان هم که به اون چشمک فکر میکنم دلم میریزه ..
سوار شدم و سلام کردم .. سارا گفت سپهر ایشون یکی از نوازنده های معروف آکادمی هستن
چشمام از حدقه زد بیرون !
رو به منم کرد گفتش سپهر هم برادرم .. گفتم خوشبختم از آشناییتون و دست دادیم ..
تو راه دختره که فهمیدم اسمش ساراس از کیفش یه کتاب در آورد و داد بهم گفت اینم کتاب امانتیت ...
داشتم فیلمی بازی میکردم که دیالوگ هاشو نمیدونستم ... ! کتابو گرفتم گفتم مرسی ...
خونه ما پایین مایین ها بود .. نزدیک خونه که شدیم ازشون تشکر کردم و پیاده شدم
وقتی پیاده شدم فهمیدم چه عطر خوبی زده بود ! ...
هوا ابری بود .. سریع هم بارون گرفت
یه کتاب دستم بود و یه سازدهنی کهنه .. کردم زیر پیرهنم و سریع رفتم خونه
خونه کسی نبود ... صدای آهنگو بلند کردم و از شادی داشتم میترکیدم ..
چقدر برام شمعدونی های زیر بارون دیدنی بود ..
پر از گرما و تب دارم
که هم رنگ غروبم من
تو اینجایی کنار من
پر از احساس خوبم من ...
مازیار فلاحی واسم سنگ تموم گذاشته بود ... چقدر به حال الانم میخورد این آهنگ ...
کتابو نگاه کردم یه رمان بود .. به اسم یاسمن
خوشبختانه سواد خوندن داشتم که بخونم ! بازش کردم
تو اولین صفحه گوشه سمت چپ نوشته بود "آره گیتار میزنم :) و یه شماره زیرش ... 09... "
داشتم پس میوفتادم .. کسی نبود به دادم برسه ! انگار قلبمم مثل قطره های بارون داشت میریخت ...
باورم نمیشد .. رفتم صورتم رو شستم تا ببینم خوابم یا نه ..
خواب نبودم ... اتفاقا خیلی هم بیدار بودم .. و چقدر سریع این رابطه شکل گرفت
اگه بخوام همشون رو تعریف کنم .. همه اون قدم زدن های توی پارک و همه اون صحبت ها رو .. شب میشه !
سارا خیلی عجیب بود .. یه دختر دیوونه احساساتی ! (میدونید چی میگم ؟ ) راه که میرفتیم هر وقت عصبانی میشد
یا دلخور میشد چند قدم جلو تر از من راه میرفت .. و وقتی خوب میشد برمیگشت کنارم ...
دوستش داشتم .. خیلی دوستش داشتم و هیچوقت نمیخواستم ناراحتش کنم
اما اون بعضی وقتا به خاطر کتک هایی که از باباش خوردم .. به خاطر کبودی زیر چشمم گریه میکرد .. .
یادمه یه بار وسط همون گریه ها تو یه نیمکت نشسته بودیم که بغلم کرد !
اونجا بود که دقت کردم سارا همیشه لاک سفید میزنه ... چقدر به دستاش میومد ...
پارک خالی بود .. خالی خالی ... بازم هوا ابری بود .. من نفهمیدم اون چند قطره ایی که روی شونه ام موند
گریه هاش بود یا بارون .. ولی اون روزای خوب خیلی زود تموم شد ... خیلی زود ...
یه روز توی همون راه رفتن های همیشگیمون مشخص بود میخواد یه چیزی بگه
بغض داشت :( میدونم اولین بارش نبود بغض میکرد ولی باور کنید این دفعه خیلی فرق داشت ...
بهم گفت براش خواستگار اومده و اون رد کرده ولی باباش موافقه .. اینو که گفت این دفعه تمام تنم لرزید و یهویی همه هوا برام سرد شد
سارا جلوتر از من شروع کرد به راه رفتن .. مثل همیشه .. اما من این دیگه طاقت این فاصله رو نداشتم
چهار قدم فاصله بینمون بود .. شکستم و رفتم جلو ولی داد زد برو گمشو .. و دوید و رفت ...
و دنیا برام شد یه جای تاریک .. نمیدونم شایدم چشمام سیاهی میرفت ..
روزای قبل شده با پای پیاده تا دم خونشون قدم میزدیم ، این دفعه دیگه نذاشت حتی برسونمش ...
همش به خودم میگفتم عصبانیه .. بهش حق میدم .. اما بعد همه این حرفا میزدم زیر گریه
چند بار رفتم در خونشون .. داداشش میومد بیرون .. خیلی باهام خوب بود .. میگفت فعلا برو .. برو تا بابام نفهمیده ..
هیچکس منو نمیفهمید ... دیگه هیچ وقت اهنگ شاد نمیزدم با سازدهنی .. میخواستم اشک کل آدمایی که تو ترافیک میموندن رو در بیارم
تا یه روزی اومد ..
اون نیومد هاا ... روز تولدش اومد ...
میدونستم روز تولدشه اما جرات نمیکردم حتی بهش پیام بدم ..
رفتم همون خیابونی که دیدمش .. شروع کردم به زدن اهنگ غوغای ستارگان ... میزدم و نمیدونستم اشکم داره میاد یا بارونه ...
خدایا پاییز اون سال چقدر بارون داشت ...
چشمام از اشک پر شده بود و تار میدیدم .. میرفتم که یه ماشین دیدم جلوم .. سپهر بود .. گفت سوار شو
سوار شدم و راه افتاد .. گفتم کجا میری ؟ گفتش بی معرفت تو باید تولد سارا رو یادت بره ؟!
یادم بود .. مگه میشه یادم بره آخه ... بهش گفتم ..
حالا کجا میری ؟؟ گفتش تو یه رستوران تولد گرفتیم داریم میریم اونجا .. سارا تو رو آرزو کرد :)
وای نه .. من حتی کادو هم ندارم .. کجا بیام خب ؟
کادو نمیخواد تو خودت یه پا کادویی واسش ! اینو گفت و خندید
گفتم اون ازم متنفره گفتش برم گم شم ..
دیگه چیزی نگفت تا رفتیم اونجا .. سپهر دستم و گرفت و گفت : خوشحالش کن :)
یه لبخند خیلی ناجور زدم بهش و پیاده شدیم .. باز این قلب لعنتی داشت از جاش در میومد ...
این دفعه پاهام بی حس شده بودن و اصلا نای راه رفتن نداشتن ...
رفتم داخل .. سپهر در گوشم گفت بدو برو دستشو بگیر و کنارشم بشین ! بهش گفتم سپهر ؟! بابا من خجالتی ام ...
هل داد منو و دوستاش منو تا دیدن جیغ و هورا ... و نفهمید و نفهمیدم چی شد .. نزدیکش شدم و دستشو گرفتم و این دفعه من بودم که
بغلش کردم ...........
میدونم من و اون اندازه همین سه نقطه ها سکوت کردیم ولی رستوران ترکید از صدای سوت و جیغ ...
نشستم کنارش .. اما اون دوباره پرید تو بغلم و ... به هیچی فکر نمیکردم
نه به باباش .. نه به خواستگاری که براش اومده
به هیچی ..
فقط میدونستم چقدر دوستش دارم ............. میدونستم لاک سفید خیلی به دستاش میاد :)
دیگه بعد از اون شب تولد که بهم لبخند زد ندیدمش ..
دو سه روز بعد برام یه جعبه اومد.. توش یه نامه بود .. از سارا بود .. گفته بود من رفتم آمریکا مراقب خودت باش
چقدر کوتاه نوشته بود ... اما من به اندازه طولانی ترین نامه خوندمش ..
ته جعبه هم یه سازدهنی طلایی برق میزد ..
وقتی تو نیستی اخه من برای کی بزنم ؟ من جلوی ماشین کی لج کنم و واستم ؟ من از بابای کی کتک بخورم ؟
تو پارک ها وقتی قدم میزدم همش حس میکردم چهار قدم جلوتر از من داره راه میره .. و من ...
چقدر زیاد تنها شده بودم :(
همه سهم من از زندگی ... همین بود ..
پی نوشت : ماجرا خیالی بود جدی نگیرید !
امضا . آقای ربات :)
