وبلاگ آقای ربات

به تجویز تراپیستم، قرار شده در هفته یک ساعت گریه و سوگواری برای تو داشته باشم! بشینم عکساتو نگاه کنم، چت‌ها رو زیر و رو کنم، زل بزنم به اسکرین‌شات‌ها، آهنگای غمگین گوش کنم، خلاصه خودمو خالی کنم! ولی دیگه در طول هفته به تو فکر نکنم، اگر فکرم افتاد سمت تو باید توی یه دفترچه بنویسم، حس و حالمو بنویسم و بعد سر اون یک ساعت بهش بپردازم. این یک ساعت رو گذاشتم برای شبی که تایم تراپی دارم، چون اونجاها معمولا حالم بده! چون از یه اتاق امن، برمیگردم به اتاق تاریک خودم... و ساعتش رو گذاشتم برای 12 تا 1، چون 12 که قرص آرامش پین شده رو میخورم فقط یک ساعت وقت دارم! یک ساعت بعدش قرص اثر میکنه و خوابم میبره... این قرص خیلی دقیق هستش... سر ساعت بیهوشت میکنه! مهم نیست پشت کامپیوتر باشی، یا در حال خوردن بیسکویت باشی یا ساز دستت باشه؛ یک ساعت بعد از خوردنش، خواب از من سه هیچ میبره... دیشب بعد از اینکه آرامش پین شده رو با اشتها خوردم، رفتم سراغ عکسات... یه چیزی منو خیلی اذیت کرد! اونجا که بهت اون کالیمبا رو هدیه داده بودم، ازت عکس گرفتم، تو چشمات یه ذوقی هست... یه ذوقی که نمیشه وصفش کرد! آدم کیف میکنه از نگاه کردن بهش... بعد یادم افتاد که خودمم یک هفته قبل از اینکه بخوام بیام پیشت، چقدر کار کردم تا اون کالیمبا رو برات بخرم... گرون بود! گرون ترین مدل کالیمبا بود... و فکر کنم هنوزم از گرون ترینا و بهتریناس... اما برام مهم نبود، شب و روز کار کردم، برنامه‌نویسی کردم تا خریدمش و هزار بار قبل اینکه سوار قطار بشم و بیام پیشت، چک کردم که ببینم برداشتمش یا نه... و وقتی بهت دادم و ذوق کردی و اون عکس رو ازت گرفتم تو دلم گفتم آخ... ببین چه ذوقی میکنه! اون همه بیداری و کار کردن و پول جمع کردن ارزششو داشت! دیشب زل زده بودم به همون عکس، یه چیزی اذیتم کرد... چرا؟! من به جهنم، این ذوق کردنه رو چرا از خودت گرفتی؟ د آخه لامصب چی میخواستی؟! همه چی بین ما خوب بود، هر چی میخواستی همون میشد... چرا؟ بگذریم! الان وقتش نیست... یک ساعت در هفته رو دیشب مصرف کردم! بمونه برای هفته بعدی...

دیشب همه‌ چی روشن، سر ساعت بیهوش شدم و افتادم، صبح کف اتاق خودمو پیدا کردم، ساعت رو نگاه کردم 7:14 دقیقه صبح بود، از خوابِ تو بیدار شدم... خواب میدیدم که برگشتی...