وبلاگ آقای ربات

از صبحه که دارم حمله‌های هراس زیادی رو تحمل میکنم. نمیدونمم چرا. نمیدونم چی شده. اگر داری این نوشته رو میخونی لابد تو دلت میگی مسئولش تو نیستی! آره باشه مسئول هیچی تو نیستی. کچل کردی منو. از الان تا یه مدت نامعلومی شما مسئول هیچی نیستی خب؟ اگر داری میخونی همینجا اصلا صفحه وبلاگ رو ببند و برو پی زندگیت. حمله هراس یا حمله وحشت یا پنیک اتک، یه حالت ناگهانیه که طی 5 تا 30 دقیقه رفته رفته شدیدتر میشه تا به اوج خودش میرسه. تو این حالات بی قراری، آشفته‌ای، حس خفگی داری، نفس کشیدن‌ها تندتر میشه، بیحالی، تمرکز نداری، دست و پاهات میلرزه یا سست میشه یا سرد میشه، کف دست و پاهات عرق میکنن و حس میکنی هر لحظه ممکنه بمیری! یه موج شدیدی از افکار مزاحم و پراکنده هجوم میارن به سمتت، صداهای اضافی که نمیدونی از کدوم سمت مغزت میاد مثل میخ میشه و انگار یه دختر عصبی با موهای بلند، اون میخ رو برداشته رو دیوارای مغزت قرچ و قرچ یادگاری مینویسه. ستاره میکشه. عدد مینویسه. چوب خط میکشه. و من از صبحه دارم با اومدن و رفتن این حمله‌ها سر میکنم. امروز روز عجیبیه. یعنی بود. البته هنوز خیلی مونده تا خوردن آرامش پین شده. بعدش، بعد از یک ساعت که قرص اثر کرد، به خواب میرم. به امید اینکه غصه ها هم بخوابن...