وبلاگ آقای ربات

ما آدما خودمون برای بقیه تعیین میکنیم که چطوری با ما رفتار کنن. اینو میتونی خودتم امتحان کنی. با یه نفر سرسنگین باش، خیلی طولانی و پر حاشیه حرف نزن، سنگین برخورد کن. ببین چطوری میترسه از آدم باشخیصتی که میبینه. برعکس شوخی های بی مزه رو هر جا دلت خواست هر طور دلت خواست بکن! زیاد بخور، برای هر چیزی نظر بده! ببین چطوری بی ارزش میشی! تو توی هر دو شرایط یه نفری، طرف مقابلتم همونه. چی تغییر کرد؟ رفتارت.

شاید برای سال جدید بهتر باشه به آدمای کمی اجازه شوخی کردن باهات رو بدی!

تو دنیای کامپیوتر، هر کاربری یه سطح دسترسی داره. بعضیا فقط می‌تونن ببینن، بعضیا می‌تونن تغییر بدن، و یه عده هم دسترسی ادمین دارن و اختیار همه‌چی دست‌شونه. حالا اگه به کسی که نباید، دسترسی بدی، ممکنه بیاد و همه‌چی رو خراب کنه. فایلایی که نباید حذف بشن رو پاک کنه، تنظیماتو به هم بریزه، یا حتی یه ویروس بذاره که کل سیستم از کار بیفته. زندگی ما هم یه جورایی مثل یه سیستم عامل بزرگه. ما آدما هم کاربراشیم، و هر کسی که واردش می‌شه، یه سطح دسترسی داره. اما مشکل اینجاست که بعضی وقتا به هر کسی اجازه می‌دیم هرجوری که خواست باهامون رفتار کنه، بدون اینکه حد و مرزی براش مشخص کنیم. یکی بدون اجازه میاد تو دل و ذهنمون می‌چرخه، یکی تنظیمات اعتمادمونو بهم می‌ریزه، یکی زخم می‌زنه و بعدش انگار نه انگار... و ما می‌مونیم با یه سیستم کرش‌کرده که هیچ کاری ازش برنمیاد.

نباید دسترسی ادمین رو به هرکسی بدیم.
بعضیا فقط باید دسترسی مشاهده داشته باشن، از دور ببینن و رد شن.
بعضیا در حد اینکه بتونن یه پیام بذارن و برن.
فقط آدمای خاص و اونایی که ارزششو دارن باید بتونن توی زندگی ما تغییری ایجاد کنن.

اگه تا حالا اجازه دادی کسی بیاد و فایلاتو پاک کنه، اعتماد‌به‌نفستو از بین ببره، یا امنیت روانیتو بهم بریزه، دیگه وقتشه که دسترسی‌ها رو مدیریت کنی.
تو صاحب این سیستمی.
هیچ‌کس نباید بدون اجازه‌ی تو چیزی رو تغییر بده.